---

Given the status of English as the world lingua franca, speakers of many world languages are increasingly coming into contact with the language and incorporate features of the English language into their own native languages. The influence has been made more diffusive by the emergence of and rapid growth in technological innovations, especially the social media. Persian has borrowed a variety of English lexical words, prompting this study to explore a set of such borrowed words that have been integrated into the Persian language. These loanwords were subsequently combined with the host grammatical elements to create innovative compound verbs. In the majority of instances, the borrowed English constituents in these verbs have distinctly different meanings from their original English counterparts. This research examines the type of the semantic change that has occurred in the English words after they were borrowed into Persian and how frequent each type of change is. Hollmann's (۲۰۰۹) taxonomy of semantic change was utilized to achieve the purposes of this research. The results revealed that the most frequent semantic shift was through metaphor, with semantic narrowing and pejoration being the second and third most frequent types of semantic change. The least frequent types of semantic change were metonymy, broadening, and melioration.

---

ادبیات تطبیقی از دهۀ هفتاد میلادی بر اساس نظریات رنه ولک و هنری رماک پا به عرصۀ جدید مطالعات بینا‌رشته‌ای نهاد. مطالعۀ ارتباط بین ادبیات و هنر، مانند ادبیات و نقاشی، یکی از عرصه‌هایی است که توجه پژوهشگران ادبیات تطبیقی را در چند دهۀ اخیر به خود جلب کرده است. در این نوشتار کوشیده‌ایم با بررسی شعر و نقاشی سهراب سپهری، ارتباط بین ادبیات و هنر را روشن کنیم. آنچه در این پژوهش بینارشته‌ای تحلیل می‌شود، مفاهیم ایستایی و پویایی است که در بیان نوشتاری شعر و بیان تصویری نقاشی به روش‌های متفاوتی رخ می‌نماید. هرچند اهمیت این پ‍‍ژوهش در بینارشته‌ای‌بودن آن است، منظر جدیدی برای درک بهتر اشعار و نقاشی‌های سهراب سپهری می‌گشاید. نویسندگان تلاش کرده‌اند تا با تبیین چارچوب نظری و روش تحقیق، راه را برای مطالعات بینارشته‌ای در این حوزه از قلمرو ادبیات تطبیقی بگشایند.

---

مولانا جلال‌الدین و والت ویتمن را می‏توان از بزرگ‏ترین و تأثیرگذارترین شاعران جهان به‌ شمار آورد. نیکلسون، مولانا را بزرگ‏ترین شاعر عارف دوران معرفی می‏کند و سازمان ملل سال ۲۰۰۷‌م را به نام مولوی نام‏گذاری می‏کند. والت ویتمن نیز گرایشی عارفانه داشت و پدر شعر نو آمریکا لقب گرفته است و در کنار امرسون و تورو، ستون سوم تثلیث جنبش «تعالی‏گرایی ادبی» را شکل می‏دهد. با وجود تفاوت‌های زبانی، فرهنگی، زمانی و مکانی، هر دو شاعر زبان و نطق را برای بیان مفاهیم متعالی و معنوی ناتوان می‌بیند و ناگزیر مخاطب را به سکوت و خموشی دعوت می‏کنند. بدون شک، دو شاعر در بن‌مایۀ «سکوت» تفاوت‌هایی نیز با هم دارند که ریشه در فرهنگ و زبان آن‌ها دارد. مولانا بی‌پروا به نفی زبان پرداخته تا جایی که تعدادی از غزلیات وی به خموشی ختم می‏شوند. ویتمن نیز جسته‌وگریخته از خموشی دم می‏زند، اما «خموشی» وی نه در کلام، بلکه در دعوت برای یکی‌شدن با طبیعت است. نگارندگان این مقاله برآنند تا با استفاده از نظریۀ «تشابهات بدون ارتباطات» و «قرابت معنوی» فرهنگ‌ها در قلمرو ادبیات تطبیقی به بررسی بن‌مایۀ سکوت و خموشی در اشعار این دو شاعر بپردازند.

---

بی­تردید ترجمه می­تواند موجب ابداع و نوآوری ادبی شود. معمولاً دوره­های مهمِ نوآوری ادبی اغلب از پی دوره­های فعالیت فشرده ترجمه می­آیند. با این‌که اندیشه­های نو، انواع ادبی جدید و ساختارهای تازه از طریق ترجمه ایجاد می­شوند، ولی متأسفانه، تا همین اواخر، تطبیقی‌گران چندان به آن اهمیتی نمی­دادند. رباعیّات عمر خیّامِ فیتزجرالد در مسیر پذیرش به اشعار بدبینانه­ای تبدیل شدند و نسلی را مخاطب قرار دادند که با شک، بدبینی، تقدیرگرایی و اغتنام فرصت در نیمۀ دوم قرن نوزده دست به گریبان بودند. بنابراین، این ترجمه هم به‌عنوان اثری از ادبیات مشرق­زمین و هم به‌صورت گفتمانی موافق با فضای ادبی این دوره مورد استقبال قرار گرفت. تأثیر این اشعار چنان بود که از یک‌سو الگویی برای نسل جدیدی از شاعران محسوب می­شد که سعی داشتند شک، بدبینی، تقدیرگرایی را به دست­مایه­ای مناسب برای شعر پیشامدرن تبدیل کنند. از دیگر‌سو، این ترجمه معیاری برای مترجمان آینده بود؛ زیرا ظرفیت­های شعر فارسی را به خوانندگان انگلیسی­زبان عرضه می­کرد. جستار حاضر درصدد است تا نشان دهد که این ترجمه در چگونگی شکل­گیری شعر پیشامدرن انگلیسی، از حیث فرم و محتوا، به‌ویژه شعر هاوسمن، نقش داشته است. جوان شراپ­شایری هاوسمن با رباعیّات فیتزجرالد اشتراکات انکارناپذیری، مانند بی­ثباتی و ناپایداری جهان، فرصت­جویی و عشرت­طلبی، بدبینی و نومیدی دارد.

---

Dynamic assessment (DA), premised on Vygotsky's Sociocultural Theory (SCT), constitutes a valuable venue for language teachers to promote the dialectical praxis and awareness of language assessment and teaching in the EFL context. In spite of the surge of interest in the importance of DA in assessing the dynamically emergent abilities, little has been written down regarding EFL teachers' attitudes toward DA. The current study attempted to fill that void by unearthing Iranian EFL teachers' beliefs about DA and also to determine if there is a statistically significant difference between university and language institute teachers' attitudes with regard to DA. To this end, forty Iranian EFL teachers in the two contexts (i.e., universities and language institutes) were selected through purposive and snowball sampling procedures. Adopting an exploratory design, the researchers collected the data through an Email interview. The results of the Chi-square tests indicated that there is no significant difference in the attitudes of university and language institute teachers toward DA, and both groups held a positive attitude toward it. In addition, the content analysis of the data resulted in the emergence of three major themes namely, teachers' classroom assessment practices, EFL teacher's attitudes toward DA, and impediments to applying DA principles in EFL classes. The findings of this study cater for implications for teachers to voice their concerns about the edifice of language testing and assessment in Iran.  

---

This study takes a critical look at the purposive manipulation of discourse and rhetoric by the former Iranian President — Hassan Rouhani — when announcing the lockdown of holy sites during the COVID-۱۹ crisis. A discourse analysis with a qualitative design was applied to study the political dimension of the discourse. This study is framed within the domain of systemic functional linguistics mood systems and the classical Aristotelian rhetoric trio — logos, ethos, and pathos. The results revealed that Rouhani mainly used the declarative mood in his speeches which performed three main functions: statements of opinion, statements of fact, and indirect directives. From a rhetorical perspective, Rouhani applied ethos considerably more than pathos and logos as a way to increase the credibility of his words while persuading the audience. Moreover, the researchers noticed that the former president employed multiple strategies to build pathos and ethos with the audience. These findings can suggest and encourage novel future research directions.

 

---

---