---

ضرب‌المثل‌ها گونه خاصی از گفتمان هستند که مانند اصطلاحات عمل می‌کنند و با وجود فراوانی لغات، در آن‌ها یک واحد ثابت معنایی به وجود آمده که حتی مفهوم آن از نظر معناشناسی غیر قابل تغییر و از پیش‌‌تعیین‌شده است. اما مسئله‌ای که قابل توجه و تأمل به‌ نظر می‌رسد این است که با شنیدن ضرب‌المثل و یا خواندن آن، مخاطب در چه زمانی در گفته‌پردازی قرار می‌گیرد؟ چگونه ضرب‌المثل‌ها قادرند زمان متفاوتی مانند زمان حالتی را خلق کنند؟ با توجه به اینکه عمل گفته‌پردازی پویا است و هر پویایی‌ای باید دارای بعد زمانی باشد، چگونه مخاطب ضرب‌المثل، در این تعامل گفتمانی می‌تواند در وضعیت جدیدی قرار بگیرد؟ روشی که ما برای پاسخ به این سؤالات برگزیده‌ایم، روش نشانه- معنا‌شناسی است که فونتنی، برتراند، بوردرن و دیگر نشانه‌شناسان مکتب پاریس، در چند سال اخیر تحت عنوان «نظام زمانیت در گفتمان‌ها» مطرح کرده‌اند. با تکیه بر این روش و همچنین با استفاده از فلسفه پدیدار‌شناسی، نظام زمانی ضرب‌المثل‌ها را تحلیل خواهیم کرد. هدف از پژوهش حاضر این است که نشان دهیم چگونه مخاطب ضرب‌المثل می‌تواند از وضعیت انفصال وجودی به وضعیت اتصال حالتی که عامل تجربه آن را ایجاد می‌کند، انتقال یافته و در سطحی از آگاهی و شناخت قرار بگیرد که بتواند «اکنون» را درک کند و همچنین تبیین این مسئله که چگونه زمان دستوری می‌تواند در این نوع گفته‌ها که اغلب «زمان حال» است، دخالت داشته باشد.

---

در این مقاله کوشیده‌ایم به بررسی ویژگی‌های گفته‌پردازی در یسن‌های نهم و دهم اوستا بپردازیم. یسن‌های نهم، دهم و یازدهم اوستا، سه فصل از کتاب یسن‌های اوستا هستند که بر روی هم «هوم‌یشت» نام دارد. زبان یسن‌ها یکی از مهم‌ترین و کهن‌ترین بخش‌های اوستا است. یکی از نمودهای گفته‌پردازی، ضمایر شخصی و شناسه‌های افعال به‌عنوان تک‌واژهای وابسته دستوری هستند که در یسن‌ها از‌ جمله در یسن‌های نهم و دهم به روش‌های گوناگونی به کار رفته‌اند: اول شخص مفرد‌، اول شخص جمع، سوم شخص جمع، دوم شخص مخاطب و غیره که مدام تغییر کرده و این تغییر ضمایر و شناسه‌ها در گفته‌پردازی موجب اتصال و انفصال گفتمانی در یسن‌های نهم و دهم شده که خود سبب تولید معنا می‌گردد. از طرفی افعال وجهی خواستن، توانستن، بایستن و دانستن نقش مهمی را در معنای گفتمان ایفا می‌کنند. روش به‌کار‌رفته برای بررسی ضمایر، شناسه‌ها و افعال مؤثر، نشانه‌شناسی مکتب پاریس است. هدف از این مقاله نشان دادن چگونگی تولید معنای عرفانی و شیوه گفته‌پردازی در یسن‌های نهم و دهم اوستا است.
 

---

خواست رهایی در سه دفتر اول شعریِ، «اسیر»، «دیوار» و «عصیانِ» فروغ فرخزاد به­صورت عصیان در برابر معشوق و ارزش­های جامعۀ مرد­سالار است. فروغ فرخزاد در دفتر «تولدی دیگر»، تسلط مرد­سالاری بر جامعۀ گذشته و شروع به انتقاد صریح و در عین حال شاعرانه از تمام ارزش­های مسلط بر جامعه را نقد می‌کند. شاعر در بیشتر شعرهایش، میل دارد از تمام آنچه خود به آن می‌تازد رها شود و همواره مانعی بر سر راه این رهایی می‌بیند. این مانع می‌تواند مرد، قانون، جامعه، یا انسان باشد؛ اما در دفتر ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد، بیشتر از انسان مدرن انتقاد می‌کند. در این واپسین دفتر، شاعر مضمون­های عصیان و رهایی را به­صورت انتزاعی و در برخی موارد چند­بعدی به­تصویر می‌کشد.
به­ویژه در شعر «ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد» که عنوان مجموعه نیز هست، شاعر با روش­های گوناگون میل خود را به عصیان و پس از آن رهایی بیان می‌کند.
در این مقاله ما سعی می­کنیم با روش نشانه ـ معنا­شناسی به تحلیل و واکاوی بُعد تجسمی شعر فروغ در بازنمایی مفهوم عصیان و رهایی بپردازیم. هدف از ارائۀ این مقاله آن است که نشان دهیم بُعد تجسمی یکی از ساختارهای اصلی معنا­ساز متن است. فرض ما بر این است، بُعد تجسمی در شعر فروغ در خدمت پرداختِ مفهوم عصیان و رهایی قرار گرفته است و گاهی دریافت این دو مفهوم برای خواننده دشوار می­شود.
 
 

---

The Covid-۱۹ pandemic has been with us, for almost a year now. It has affected our lives in multiple ways and challenged our achievements as well. Daily life has changed in aspects we never would have imagined. We had to change our habits and behaviors quickly in order to assure the health of our family, our neighbors and the rest of the world. While facing this “unprecedented” situation, there are terms that appear to describe the health crisis and its consequences. This planetary pandemic has also changed human behavior.
In this article, we will see how the word Covid-۱۹, a real agent of change in our existence, initiated changes in language and our behavior. Indeed, within the generative process of meaning as envisioned by semiotics, Covid-۱۹ is an actant that crosses the different stages of process, from denomination to discourse. The discursive effervescence of Covid-۱۹ is narrative. It appears as the prototype of the anti-subject. Perfect and absolute embodiment of evil. A single narrative program motivates it: propagation. We also see that Covid-۱۹ is no longer just the anti-subject of this story. It truly becomes the Anti-Sender, leading in the shadows an army of villains, capable of reinventing themselves at one’s leisure. This is a spectacular example of actantial cumulation.
 

---

Hafez, le grand poète persan, utilise des allusions, des histoires et des récits dans ses poèmes. Le contenu de ses récits est la matière première et un plan d’expression pour transmettre des sens profonds qu'il utilise pour créer un concept important. En fait, en changeant l'allusion, Hafez fournit une analogie pour que les lecteurs n'interprètent pas sa poésie à son niveau littéral et superficiel. Pour ce faire, il choisit souvent ces analogies dans son époque même avant son temps qui sont communes entre l’énonciateur et l’énonciataire. L’objectif de cet article est de montrer que Hafez a créé un nouveau type de l’énonciation et du discours.
Cet article, en s’appuyant sur les théories sémiotiques, examine les vers narratifs de Hafez qui ont des propriétés élastiques et créent un espace cognitif condensé. L’histoire est implicitement et secrètement raconté. L'élasticité et de la condensation des énoncés en sémiotique est pour montrer les différentes dimensions qui dérivent du discours. Par exemple, l'élaboration ou le métalangage est le résultat de la largeur du discours, tandis que la nomination est le résultat de sa condensation. Les vers narratifs ont également cette dimension. À travers eux, le monde du passé et les événements historiques, diverses réalités significatives, sont représentées avec des éléments culturels. Le poète réduit la dimension du temps, reliant le passé au présent, et récite constamment des histoires du passé pour que l’énonciataire acquière une meilleure connaissance de lui-même et du monde