---

سیاست­گذاری فضایی در خصوص مدیریت ریسک سیلاب به یک سری اعمالی گفته می­شود که برای دستیابی به یک راه‌حل منطقی در کاهش آسیب­های ناشی از سیلاب همچنین کاستن از گسترش سیلاب می­باشد. هدف پژوهش حاضر واکاوی سیاست­گذاری مدیریت ریسک سیلاب برای روستاهای واقع در حوضه آبخیز گرگان­رود و بررسی میزان بهره­مندی آنها از شاخص­های سیاست­گذاری فضایی مدیریت ریسک سیلاب بوده است که جامعه آماری پژوهش حاضر همان­طور که در هدف پژوهش مشهود است متخصصین، اعضا کارگروه مدیریت ریسک استان و مدیران جوامع روستایی واقع در حوضه آبخیز گرگان رود می­باشد. در همین راستا جهت دست­یابی به هدف پژوهش از پرسشنامه محقق ساخته که دارای ضریب آلفای کرون­باخ ۸۲ درصدی است استفاده شده است که جامعه نمونه هدف این پرسشنامه در دو سطح ۳۰ نمونه متخصصین امر در سطح کشور که اعضای هیات علمی و فارغ­التحصیلان مقطع دکتری و اعضا کارگروه مدیریت ریسک استان و جامعه نمونه در سطح محلی را ۲۰ نفر از مدیران روستاهای واقع در محدوده مورد مطالعه را تشکیل داده است که برای تجزیه و تحلیل از مدل آماری تحلیل عاملی و سیستم استنتاج فازی (FIS)  بهره­گرفته شده است که نتایج بخش تحلیل عاملی حاکی از آن است که گام ششم سیاست­گذاری فضایی مدیریت ریسک سیلاب که به ارزیابی و ارزشیابی سیاست­گذاری فضایی پرداخته است با اهمیت­ترین گام­ها بوده است. شاید علت آن هم این مقوله است که از نظر سیاست­گذاران ارزیابی و ارزشیابی مسئله بسیار با اهمیتی می­باشد که منجر به کاهش اشتباهات در سیاست­گذاری‌های آینده و عدم رها شدن سیاست­ها پس از تدوین و اجرا می­باشد که خود منجر به کاهش میزان اثرگذاری سیاست­ها پس از طی مدتی و تکرار شدن کم و کاستی­های سیاست کونی در سیاست­گذاری­های آینده می­شود. نتایج بخش فازی (FIS)  نشان­دهنده عدم بهره­گیری مدیران از این شاخص­ها در تدوین راهبرد سیاست­گذاری فضایی مدیریت ریسک سیلاب منطقه مورد مطالعه بوده و میل بیشتر آنها به اقدامات نقطه­ای و عدم درک نیاز مدیریت ریسک سیلاب به مقوله فضا می­باشد.

---

جهانی شدن اقتصاد موجب توسعه صنایع و خدمات پیشرفته درکلانشهرهای فعال در شبکه شهرهای جهانی شده است. از مهمترین پیامدهای فضایی فرایند جهانی شدن اقتصاد در کلانشهرها  می توان به افزایش اشتغال بخش خدمات پیشرفته نسبت به  فعالیتهای صنعتی ، تمرکز و جایگزینی این نوع فعالیتها در مناطق مرکزی و کم تراکم جمعیتی و  به موازات آن انتقال صنایع سنگین به مناطق پیرامونی اشاره نمود. این تحقیق با چنین پیش فرضی به بررسی نوع فعالیتهای خدماتی و نحوه مکان گزینی آنها در مناطق ۲۲ گانه کلانشهر تهران در طی یک دوره ۸ ساله و براساس سرشماری کارگاهی( ۱۳۸۱-۱۳۷۳) پرداخته است. نتایج بررسی نشان می دهد که ۲۰ درصد و یا یک پنجم از کل کارگاههای ایجاد شده تهران در این مدت از خدمات پیشرفته بوده و ۸۰ درصد از نوع  فعالیتهای بخش صنعتی می باشد. از طرفی در طی این ۸ سال، مکان گزینی بیش از ۵۰ درصد کارگاههای از نوع خدمات پیشرفته فقط در مناطق مرکزی شامل ۱۱،۱۲، ۶و۷ بوده و البته گرایشی بطئی به مکان گزینی در مناطق شمالی کم تراکم ۱الی ۵ به دلیل دسترسی بهتر به خدمات و امکانات پیشرفته این مناطق ملاحظه می شود. در مجموع با توجه به تداوم جذب فعالیتهای عصر صنعتی و گرایش اندک به فعالیتهای خدمات پیشرفته ، اقتصاد فضایی حاکم بر کلانشهر تهران کماکان اقتصاد صنعتی بوده است.