جستجو در مقالات منتشر شده
۱ نتیجه برای پورنصرانی
دوره ۱۳، شماره ۶۱ - ( فروردین و اردیبهشت ۱۴۰۴ )
چکیده
|
Copyright: © ۲۰۲۵ by the authors. Submitted for possible open access publication under the terms and conditions of the Creative Commons Attribution (CC BY -NC) license https://creativecommons.org/licenses/by/۴,۰/).
|
پیوند فرهنگی و زیستی مردان و زنان گیلان با فعالیت‌های شالی‌کاری باعث شده است تا آیین‌های آن‌ها نمایانگر الگوهای کاشت، داشت و برداشت باشد. رقص قاسم‌آبادی یکی از آن آیین‌های نمایشی است که فرصتی را برای تبادل محتوای مرتبط با جامعه، هماهنگی اقدامات میان اعضای گروه، قدرت ائتلاف و تثبیت ساختارهای گروهی فراهم می‌کند. به‌عبارتی علاوه‌بر نقش افراد در فرایند رقص، نتیجه و تأثیر اجراها در جامعه حائز اهمیت است. از این رو، هدف از پژوهش حاضر پاسخ به اهمیت اجرای رقص قاسم‌آبادی و کارکرد آن برای ایجاد وحدت است. بر این مبنا از نظریۀ کارکردگرایی آلن مریام در بستر موسیقی‌شناسی قومی با تمرکز بر یکی از ده کارکردهای آن، یعنی کارکردِ هم‌بستگی از وجۀ موسیقی استفاده شده است. پژوهش حاضر از لحاظ هدف، نظری و از لحاظ ماهیت و روش تحقیق، توصیفی ـ تحلیلی است. شیوه گردآوری داده‌ها به‌صورت کتابخانه‌ای و میدانی با استفاده از روش مردم‌نگاری در منطقه، مشاهده، مصاحبه، ثبت و ضبط اطلاعات است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهند که رقص قاسم‌آبادی با نمایش مهارت‌های حرکتی و هنرهای دستی و با استفاده از ابزار در راستای هماهنگی با موسیقی بومی، شرایطی را تولید می‌کند که یکپارچگی اجتماع به‌وجود آید تا همۀ افراد (رقصندگان و تماشاگران) احساسات گوناگون ازجمله حس یک‌دست بودن اجتماع و موجودیت جامعه را تجربه کنند، زیرا رقص قاسم‌آبادی چه در فرم رسمی به شکل رویدادها و چه در قالب غیررسمی و خودمانی فرصتی را برای عملکرد تک‌تک افراد به‌طور مستقیم در یک جمع فراهم می‌کند.
