---

آیین کشورداری یا آنچه را که سیاست مدن می‌نامند در شاهنامه از رونق و روایی توام با دانش و بینش برخوردار است. اساس شهریاری و فرمانروایی بر دو اصل داد و راستی نهاده شده است. در بسیاری از داستان‌های شاهنامه می‌توان نمودی از روان¬شناسی مثبت گرا را واکاوی کرد. سلیگمن به‌عنوان یکی از چهره¬های اصلی جریان روان¬شناسی مثبت¬گرا نظریه¬ای را مطرح کرده است که برای تحلیل متون ادبی نیز به کار می¬رود. در پژوهش حاضر با تکیه بر منابع کتابخانه¬ای و روش توصیفی- تحلیلی به بازنمایی کنش و منش کی¬خسرو در شاهنامه با رویکرد به آرا سلیگمن پرداخته شده است. نتایج تحقیق نشان می¬دهد کی‌خسرو در کنش¬های شهریاری خود همواره شاخصه‌های «خرد»، «شجاعت»، «عدالت»، «انسانیت»، «خویشتن¬داری» و «تعالی» را بروز داده است. او با تکیه بر عنصر خردمندی، ایران-شهر را از بحران¬های پیش¬روی داخلی و خارجی عبور داده و با تکیه بر عنصر شجاعت، الگوی مطلوبی برای سربازان ایرانی در نبرد با دشمن تورانی بوده است. همچنین، عدالت¬ورزی کی¬خسرو موجب افزایش سطح رضایتمندی مردم از حاکمیت و رشد شاخصه¬های زندگی مطلوب شده است. مفهوم انسانیت در بینش سیاسی کی¬خسرو اهمیت ویژه¬ای دارد. به ویژه آنجا که سپاهیان خود را از تضییع حقوق دشمن برحذر می¬دارد. خویشتن¬داری شاه کیانی در برخورد با اسیران و مردم غیرنظامی در این نبردها درخور توجه است. همچنین، کلیت زندگی کی¬خسرو فرآیند تعالی و صعود معنوی وی را نشان می¬دهد.