چکیده
ضدعفونی نوک پستان دام از عملیات معمول و تعیین کننده­ی کنترل بیماری ورم پستان و حفظ کیفیت شیرخام محسوب می شود که به دو روش پیش و پس از دوشش انجام می گردد. برای پیشگیری از شیوع بیماری ورم پستان محیطی و مسری و همچنین کاهش بار میکروبی شیرخام از روش فروبردن یا افشاندن ماده ضدعفونی کننده استفاده می­شود. پژوهشگران بر این باورند که ضدعفونی پیش از دوشش، روشی کارآمد برای مقابله با ورم پستان محیطی و ضدعفونی پس از آن راه مناسبی برای مبارزه با ورم پستان مسری تحت بالینی است. ضدعفونی به روش فروبردن قبل از دوشش به طور موثری شمار باکتری­های شیر خام را کاهش می­دهد. اگرچه ضدعفونی نوک پستان پس از دوشش به طور قابل توجهی آلودگی­های میکروبی منتقل شده از لاینر و شست­وشو را کاهش می­دهد، موجب کاهش آلودگی انتقال یافته از دست دوشندگان، آب آبکشی و دستمال حوله­ای کاغذی نمی­شود. این ترکیبات در کشورهای عمده تولید کننده­ی شیر متفاوت است؛ مثلا در نیوزیلند حدود ۷۰% این ترکیبات را یدوفور، ۱۵% کلروهگزیدین و ۱۵% دودسیل بنزن سولفونات تشکیل می­دهد. در این کشور از یدوفور تا غلظت ۳/۰% جهت ضدعفونی قبل و پس از دوشش استفاده می شود، اما حدود مجاز آن در انگلستان ۲۵/۰-۱/۰% است. براساس مقررات آمریکا، اسپانیا و کانادا از کلروهگزیدین می­توان در محدوده­ی ۵/۰-۱۱/۰% استفاده کرد و مقدار مصرف دودسیل بنزن سولفونات در دانمارک و آمریکا حداکثر ۲% است. اگر چه مصرف هیپوکلریت به عنوان ضدعفونی کننده پیش و پس از دوشش در غلظت­ ۴-۱/۰% مطالعه شده، اما  در انگلستان حداکثر مجاز آن ۲/۰ و در آمریکا و کانادا ۳/۰% است. معمولا کلروهگزیدین، دودسیل بنزن سولفات و ترکیبات آمونیوم چهارتایی پس از دوشش به کار می­روند. استفاده از باکتریوسین­ها در فرانسه رایج است و اخیرا آب الکترولیز شده­ی اندکی اسیدی نیز به عنوان ضدعفونی کننده­ی نوظهور عرضه شده است.