جستجو در مقالات منتشر شده
۱ نتیجه برای شنبه پور مادوانی
دوره ۲۲، شماره ۳ - ( پاییز ۱۳۹۷ )
چکیده
آلودگی صوتی یکی از معضلات رو به افزایش زیستبومهای شهری است که با سلب آسایش صوتی از شهروندان، به عنوان عاملی زیانآور برای سلامتی روحی، روانی و جسمی شناخته‌شده است. اهواز که به عنوان کانون شهری استراتژیک غرب ایران و شهری چندنقشی در مقیاس ملی شناخته می‌شود، به دلیل گسترش فضایی، الگوی استقرار صنایع سنگین و کارگاهها، عبور خط راه‌آهن سراسری از درون بافت شهر، استقرار فرودگاه و پایانههای بینشهری و درون بافتی، وجود هستههای پراکنده خدماتی- تجاری و دلایل متعدد دیگر، از شهرهای با تعداد بالای آلایندههای صوتی و میزان پایین آسایش صوتی محسوب می‌شود. نارضایتی شهروندان از حجم بالای آسایش صوتی، جمعیت گریزی و کاهش قیمت زمین شهری در بخش‌های با تراز بالای صوتی از مهم‌ترین پیامدهای آلایندههای صوتی در کلان‌شهر اهواز است. این در حالی است که استانداردهای مطلوب همجواری، یکی از ابعاد مغفول در برنامهریزی کالبدی شهرها جهت مدیریت آسایش صوتی است. بر این اساس پژوهش حاضر با رویکردی مکانی، به دنبال تحلیل الگوی همجواری کاربریهای صداساز در شهر اهواز است. این پژوهش از نظر ماهیت، توصیفی- تحلیلی و از نظر هدف، کاربردی است. در این تحقیق، پس از تعیین کاربریهای منتخب و پیادهسازی اصول همجواری از بعد آلایندگی صوتی در محیط نرمافزار GIS و ترکیب آن با مدل دلفی فازی، نقشه الگوی همجواری کاربری اراضی استخراج شده است. نتایج استخراج داده‌ها از نقشه نهایی نشان داده است که؛ ناحیه دو از منطقه یک با ضریب (۸۵۷/۰) و ناحیه پنج از منطقه یک با ضریب (۷۹۲/۰) بالاترین ضریب همجواری ناسازگار و کمترین میزان آسایش صوتی را داشتهاند. همچنین کمترین میزان همجواری ناسازگار مربوط به ناحیه چهار از منطقه پنج با ضریب (۰۱۵/۰) و ناحیه چهار از منطقه دو با ضریب (۰۱۶/۰) میباشد.
