---

اگرچه حفاظت به عنوان گام اول در امر احیاء شناخته می ­شود، اما بسیاری از بناها و مناطق تاریخی همزمان با حفاظت نیازمند توسعه نیز می ­باشند؛ درواقع توسعه و حضور ساختارهای جدید در زمینه­ های تاریخی می ­تواند سبب تداوم تاریخ و غناء یافتن محیط­ های تاریخی گردد. اما آنچه که در این میان مهم می­ باشد نیاز به تدوین دستورالعمل ­هایی جامع پیرامون طراحی این­گونه ساختارهای جدید است. در این راستا و پیش از هر چیز، توجه و درنظر گرفتن اصول پذیرفته ­شده ­ی جهانی در این حوزه، ضرورت دارد. امروزه با گذشت حدود دو قرن از آغاز جنبش حفاظت از ثروت­ های فرهنگی- تاریخی با مجموعه­ های از منشورها، قطعنامه­ ها و توصیه­ های جهانی در زمینه ­ی مواجه با میراث گذشتگان روبرو هستیم که حاصل تجارب بدست آمده از رویکردهای گوناگون در این حوزه و در کشورهای مختلف جهان می ­باشند. هدف از مقاله ­ی پیشِ­رو، بررسی ایده­ ها و نظریه ­ها، توافق­نامه ­ها و منشورهای مرتبط با حضور ساختارهای جدید در زمینه‌های تاریخی، جهت استفاده از آنها به منظور دستیابی به رهنمودهای طراحیِ ساختارهای جدید در زمینه­ تاریخی می ­باشد؛ از این­رو در ابتدا به بررسی تئوریِ نظریه ­پردازانی پرداخته می­ شود که تأثیر بیشتری بر رویکردهای پس از خود داشته و زمینه­ ساز تدوین اصول بین­ المللی گشته ­اند؛ سپس در پی آن مفاد توافق­نامه ­های بین ­المللی که به صورت مستقیم و یا غیرمستقیم به این حوزه اشاره داشته و توانسته­ اند اصولی کلیدی­ را در این خصوص ارائه دهند، بیان می­ شود. در انتها با تنظیم جدولی براساس رویکرد هر یک از توافق­نامه­ های مورد بررسی، به روند تکاملی این نگرش­ ها در مقیاس بین ­المللی پرداخته می­ شود.