وندواره‌ها عناصری هستند که قادرند در نقش تکواژ آزاد و اشتقاقی به کار بروند. این رفتار وندواره‌ها ما را بر آن داشت تا با استفاده از نظریه صرف توزیعی به بررسی محتوای مشخصه‌ای و ساختار درونی تکواژها به طور کلی و وندواره‌ها به طور خاص بپردازیم. این بررسی‌ها نشان داد که برخلاف رویکرد کنونی نظریه صرف توزیعی که تکواژهای اشتقاقی را عناصری فاقد مشخصه ریشه می‌داند، حذف مشخصه ریشه سبب می‌شود که اغلب تکواژهای اشتقاقی دارای محتوای مشخصه‌ای یکسانی باشند؛ که پیامد این امر مختل‌شدن فرایند درج در زبان فارسی است. عدم درج واحد واژگانی مناسب هر تکواژ منجر به آن می‌شود که تکواژ مذکور نتواند تعبیر معنایی مناسبی دریافت کند. براین اساس، فرضیه پژوهش حاضر این است که تکواژهای اشتقاقی نیز، در محتوای مشخصه‌ای خود دارای ریشه هستند. روش انجام پژوهش پیش‌رو از پایگاه نظری آن مایه می‌گیرد؛ به عبارتی دیگر، فرضیه این پژوهش با استفاده از مفاهیم و استدلال‌های نظری و شواهد زبانی به بوته آزمایش قرار داده می‌شود. تحلیل و بررسی‌ها نشان داد که بکارگیری این فرضیه علاوه بر رفع مشکل درج تکواژهای اشتقاقی، به حل مسائل مربوط به ماهیت تکواژهای وندواره نیز کمک می‌کند. به گونه‌ای که می‌توان گفت وندواره‌ها، در وضعیت مستقل و وابسته، محتوای مشخصه‌ای یکسانی دارند و تنها عامل متمایزکننده، جایگاه آنها در ساختارهای صرفی است. یافته‌های این پژوهش همچنین منجر به ایجاد تعدیل‌هایی در تعریف هارلی  (۲۰۰۹)از واژه مرکب شد. 

“Reduplication” is considered as one of the generative ways of word formation in most languages of the world. While being generative, it can be done totally and partially in Persian. The present study aims to investigate this phenomenon in Persian based on the two extant approaches in distributed morphology known as the “adjustment approach” and “affixation approach” to capture the best one through which reduplication in the Persian language can be expressed by imposing the least computational efforts to the language system. In the process of affixation, a certain vocabulary item is added to the syntactic structure to discharge certain morphosyntactic features that the stem presents to the phonology; however, according to the adjustment approach reduplication is the result of adjustment phonological operations through a syntactic affix (usually null) on the root. Based on the Persian spoken corpus, this research analyzes reduplication in Persian according to distributed morphology. The findings demonstrate that out of the two mentioned approaches in distributed morphology, the affixation approach can capture reduplication in Persian more optimally and impose less computational effort to language system.