«بررسی عنصر زمان در روایت با تأکید بر حکایت ”اعرابی درویش“ در مثنوی» | ||
| پژوهشهای ادبی | ||
| Article 9, Volume 4, Issue 16, 1386, Pages 199-218 PDF (189.82 K) | ||
| Document Type: مقالات علمی پژوهشی | ||
| Authors | ||
| دکتر غلامحسین غلامحسین زاده* 1; دکتر قدرت اله طاهری2; زهرا رجبی1 | ||
| 1دانشگاه تربیت مدرس | ||
| 2دانشگاه پیام نور | ||
| Abstract | ||
| مولوی از بزرگترین داستانپردازان عرفانی ادب فارسی است که به قصد بیان نکات تعلیمی و عرفانی به داستانسرایی روی آورده است. تیز هوشی او در درک دغدغهها و زوایای روح آدمی و آشنایی او با رفتارهای اجتماعی مخاطبان و چیرهدستی وی در به کارگیری اصول دقیق فنون داستانپردازی، باعث شده است که مثنوی او به عنوان یک اثر مشهور، در جهان زنده و پایدار بماند. اشراف و تبحر او در هفت قرن پیش بر انواع شگردهای داستانپردازی، که ظرایف و فنون آن به تازگی بر منتقدان مکشوف شده، حیرتآور است. یکی از این شگردها چگونگی بهکار گرفتن عنصر« زمان» در روایت است. یکی ازمحققانی که در چند دهه اخیر به چگونگی زمانمندی در روایت پرداخته، ژنت فرانسوی است که نظر خود را در قالب سه مبحث «نظم، تداوم و بسامد» مطرح کرده و در این زمینه به شهرت رسیده است. نگارندگان در این مقاله کوشیدهاند براساس نظریه ژنت، نشان دهند که مولانا عنصر زمان را در روایت «اعرابی فقیر و زنش» چگونه بهکار برده و بهعنوان یک داستانپرداز در مسیر حرکتش از زمان تقویمی به زمان متن، چگونه و تا چه حد در عرصه زمان و کنش به گزینشهای مختلفی دست یازیده است و این گزینشها و نوع خاصی از زمانمندی که مولوی آن را در روایت اعرابی به کار بسته است از نظر اصول داستانپردازی چه ارتباط مستقیم و معناداری با محتوای حکایت دارد. | ||
| Keywords | ||
| کلید واژه: نقد ادبی; داستان نویسی; زمان; ژنت; مثنوی معنوی; روایت; اعرابی درویش و زنش | ||
|
Statistics Article View: 214 PDF Download: 96 |
||
| Number of Journals | 45 |
| Number of Issues | 2,171 |
| Number of Articles | 24,674 |
| Article View | 24,454,615 |
| PDF Download | 17,557,934 |