جستجو در:
مقالات پذیرفته شده در نوبت انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
محمود شریف پور۱ 
، لطفعلی عاقلی* ۲، مارال اسکندری۳
، لطفعلی عاقلی* ۲، مارال اسکندری۳
۱- دکتری اقتصاد سلامت، گروه توسعه و برنامه‌ریزی اقتصادی، دانشکده مدیریت و اقتصاد، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
۲- دانشیار، گروه اقتصاد، پژوهشکده اقتصاد، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران ،aghelik@modares.ac.ir
۳- استادیار، گروه اقتصاد، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
۲- دانشیار، گروه اقتصاد، پژوهشکده اقتصاد، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران ،
۳- استادیار، گروه اقتصاد، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
چکیده: (۴۴ مشاهده)
مطابق با اقتصاد سیاسی، رابطه تنگاتنگ و در عین حال پیچیده‌ای مابین سیاست و هدایت گروه‌های اقتصادی وجود دارد. از این حیث، بی‌ثباتی سیاسی می‌تواند منجر به بی‌ثباتی اقتصادی شود و حرکت طبیعی اقتصاد را دچار اختلال کند و رشد اقتصادی کشور که مهم‌ترین شاخص عملکرد اقتصادی می‌باشد را کُند نماید. براین‌اساس، هدف اصلی از تحقیق حاضر، مدل‌سازی تأثیر منازعه و بی‌ثباتی سیاسی بر رشد اقتصادی در کشورهای منتخب درحال توسعه و توسعه‌یافته (ایران، عراق، عربستان سعودی، روسیه، آمریکا، هند، چین و کانادا)، با استفاده از رویکرد پانل مارکوف سویچینگ طی سال‌های 1990 تا 2020 می‌باشد. براساس نتایج، شاخص های منازعه و بی‌ثباتی اقتصادی در رژیم رکود، به ترتیب سبب کاهش 0.17 و 0.12 درصدی و در رژیم رونق، به ترتیب موجب کاهش 0.16 و 0.11 درصدی در رشد اقتصادی می شود. همچنین تأثیر متغیرهای توضیحی بر رشد اقتصادی در هر دو رژیم، از نظر آماری معنادار است؛ اما این متغیرها در شرایط رونق نسبت به رکود، اثر کمتری بر رشد اقتصادی دارند. متغیرهای درآمد نفتی، رشد جمعیت، سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی، امید به زندگی، مصرف دولتی، تجارت و شاخص کیفیت حکمرانی، اثرات مثبت و معناداری بر رشد اقتصادی در هر دو رژیم دارند. رژیم غالب در تحقیق حاضر، رژیم رونق اقتصادی بوده است.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |